Yakup Köse: Çocuktum ufacıktım, yargılandım idam aldım

1996 yılında bir imam hatip öğrencisiydim. Çeçenistan‘daki Rus zulmünü kınamak için Antalya Murat Paşa Camii önünde yapılan bir şova katılmıştım. Birkaç slogan atıp dağıldık. Önümdeki ağabeylere bakarak yaptığım parmak işareti yüzünden mimlendim. Evimden alındım. Beni geriden aykırı kelepçeleyerek ‘Beyaz Reno’ya’ bindirdiler, sağımda solumda iki polis, başıma basıp ön koltukların ortasına sıkıştırdılar. Tam sekiz gün boyunca sorgulandım ve karanlık bir hücrede kaldım. Gelen giden dövüyordu, çok hırpalandım. ‘At şuraya bir imza da bitsin’ dediler, okumadan attım. Şimdi 14 yaşındaydım, okusam da anlamazdım.

Bu yaşta bir çocuk hatalı bile olsa ıslah konutuna gönderilir, beni cezaevine koydular. Sonra Antalya’dan Nazilli E Tipi cezaevine sevk ettiler, ufaktır demediler kapı altı muamelesinden geçirdiler. Ne dayaklar ne dayaklar. Fotoğrafçı bile dövdü, başımı kuru kuruya usturaya vurdular, eski bir yatak kirli bir yastık ve ter kokan battaniye verdiler, yat zıbar dediler şurada! İsimli hatalıların içindeydim, katiller, soyguncular, uyuşturucu satanlar. Bildiğiniz koğuş, ağası mağası var.

İzmir DGM’de birinci celse kimlik tespiti, ikinci mütalaa, üçüncüde karar. ‘Kalkın ayağa!’

‘Yakup Köse’nin anayasal nizamı silah zoruyla yıkmaya teşebbüsten idamına, yaşı küçük olduğu için müebbede, güzel halinden ötürü 18 yıl 8 aya…’

Halbuki ben silahı jandarmaların omzunda gör-müştüm birinci kez.

Tuttu çatır çatır kalemi kırdı, gözüme bakıyor. Yıpratıp yıldıracak aklı sıra.

Birebir hakim tespih çeken anneme de ‘Kadın’ diye bağırmış azarlamıştı hatta.

Çıktık gidiyoruz merhum anacığım kumandandan müsaade istedi ‘Ne vakittir hasretim bir sarılabilir miyim oğluma?’

‘O artık karar giymiş bir terörist, uzak dur yaklaşma!’

Cezaevinde, koca subay koluma girdi, maltada dolaştırıyor, yağlı urganların altında. Bak sen idamlıksın, ayağını denk al ona nazaran ha!’

Yıl 1997 ve 28 Şubat kasveti nasıl da çökmüş yurduma.

Manisa davasından sol cenahın gençleri yargılanıyordu ardında bir sürü artist Yılmaz Erdoğanlar, Türkan Şoraylar. Hatta gazeteler Manisalı çocuklar diye benim fotoğrafımı kullandılar. Trenlere slogan yazmış, molotof atmışlar esnafa. Mahkeme onları tahliye etti, bana sehpa!

Derken Bandırma Cezaevine sevk edildim, daha fazla Kur’an-ı kerim öğrettiği için, medrese açtığı için yargılanan beşerler vardı. Aaa bi baktım benim yaşlarımda bir çocuk. 15 Temmuz şehidi merhum Halil Kantarcı. Akrandık ve çok hoş günlerimiz geçti orada, inanın hala tütüyor burnumda. Anam rahmetliden sarma istemiştim kadıncağız yapmış taa Antalya’dan getirmiş kapıya. Tencereyi elinden alıyorlar, bir şut, nimetler sokağa…

Hikmet Sami Türk, Adalet Bakanı olunca baskılar arttı. Neymiş ezan okuyor, namaz kılıyormuşuz topluca. Bir yılbaşı günü (Noel Baba Operasyonu) gaz maskeli robocopların atağına uğradık, arkadaşlardan biri seccadeye basmayın dediği için silah kullanmaya başladılar, Halil de, ben de yaralandık sadece bir mecmua satın aldığı için yatan ve tahliyesine üç gün kalan doktor ağabeyimizi G-3 ile göğsünden vurup katlettiler yanımızda. Halil’in ıslak pamuklar ortasında yeşerttiği bir fasulyesi vardı ezdiler postallarıyla.

Hepimizi bir tarafa dağıttılar. Halil ile ikimizi Eskişehir’e yolladılar.

Açık öğretimde okuyordum cezaevi yakıldı, benim evraklar de gitti ortaya.

Bolu F Tipi rejimin aynasıydı güya, cezaevi müdürü beni yere yatırtıp saçlarımı kırptırırken ‘bak çocuk’ dedi haşa, ‘Burada Allah yok ona nazaran ha!’

Metris, Silivri derken AB ahenk maddeleriyle saldılar dışarıya.

Bütün bunlar, şu an şükredecek ne çok şeyimiz olduğunu gösteriyor aslında.

28 Şubat’ı unutmamak lazım, bunlar hala güçlü ve tıpkı şeyleri yapmak için fırsat kolluyorlar açıkça.

İRFAN ÖZFATURA